Dag 21

6 comments on “Dag 21”

1. Gelukkig heb ik zelf “ nog “ niet zo groot verlies ervaren als iemand zo moeten missen als jij maar ik voelde je verdriet en het gemis van je pa knuffel x

2. Ik associeerde het meer met een situatie. Ik vind het enorm knap hoe jij je emoties durft te laten zien. Ik durf dat niet. Doorgaans niet.
   Een paar weken geleden was ik bij de dierenarts. Ben nogal aan het tobben geweest met mijn twee katten die ik nu ruim twee jaar geleden uit het asiel heb gehaald. Eén van de twee had precies dezelfde symptomen als de kat die ik zo'n drie jaar geleden heb moeten laten inslapen en waar ik vreselijk veel verdriet om heb gehad (en dat kan nog weleens omhoog komen). Wachtend op de uitslag zat ik te huilen in de wachtkamer. Ik wil niet weer afscheid moeten nemen van een kat. En ik schaamde me niet voor mijn tranen. "Laat iedereen maar zien dat ik verdriet heb."

3. Knuffelsssss
   Wat zit er achter dat gevoel? Wat is de oorzaak van het verdriet of het gevoel wat je kreeg? Wat ga je missen bij verlies??

4. En nu heb je iets geraakt. Tranen. Ik ga ernaar kijken. Wellicht een goeie om uit te vogelen bij "Schrijven vanuit je hart."

5. Er zijn veel mensen uit mijn leven verdwenen, zowel door de dood als door het leven zelf. Primair had ik daar niet zoveel verdriet van. Wel kon ik intens verdrietig worden als het inzicht kwam, wat ik had laten liggen in het contact, in het gevoel met die ander. En in het verwerken daar van kwamen ze dichter bij me dan toen ze nog in leven waren. Ik heb een beter contact met familie uit het hiernamaals dan ooit. Ik denk dat dat met begrip, vergeving en overgave te maken heeft.
   Wat ik voelde bij jou filmpje ?
   Ik had de behoefte je een knuffel te geven.

6. Bij mij kwamen er twee mensen naar voren die overleden zijn en van wie ik veel gehouden heb.

   Een aangetrouwde tante. De gesprekken die ik met haar had, de gezelligheid. De ideeën, recepten, quiltpatronen die we uitwisselden. Misschien was ze een beetje een moederfiguur voor me. Ik kijk er met veel liefde, warmte en een grote glimlach op terug. Het is nu 22 jaar geleden.

   De andere persoon was denk ik echt wel mijn grote liefde. We hebben veertig jaar om elkaar heen gedraaid en hij heeft twee keer mijn hart gebroken. Het deed pijn toen hij stierf, maar ik denk dat het nog meer pijn deed toen hij me inruilde voor iemand anders. En ik begreep al zijn redenen waarom hij dat deed. Veertien maanden later overleed hij (hij was al enkele jaren ziek). Ik denk dat zijn overlijden nog veel meer pijn had gedaan als we toen wel een relatie gehad hadden.
   Dat is nu tweeënhalf jaar geleden. Ik heb al m'n verdriet in alle hevigheid toegelaten en koester nu vooral de mooie herinneringen.

   Dan is er de angst om mijn beste vriend ooit te verliezen. Hij is acht jaar ouder dan ik en man, dus statistisch gezien gaat hij eerder hemelen dan ik. Wat ik dan ga missen (en ook bij bovenstaande twee personen mis):
   Het idee van nooit meer. Nooit meer bij iemand zijn, nooit meer dingen samen delen, iemand nooit meer kunnen aanraken, niet meer samen lachen. Het kunnen delen van dingen met die ene unieke persoon, dat heb je niet met een andere persoon.